W 1919 roku Isaia Levi tworzy w Turynie firmę Fabrica Italiana di Penne a Serbatoio – Aurora. Jej pierwszymi produktami były pióra zakraplaczowe, bezpieczne i dźwigienkowe. Te ostatnie występowały pod nazwą „A.R.A.” (Aurora a Reimpimento Automatico). Były to przeważnie pióra czarne, gładkie lub cyzelowane. Ponadto oferowano pióra z koszulkami (overlays) ze srebra, platerowanymi 14-karatowym złotem lub ze złota. Były one doskonałej jakości i w niczym nie ustępowały podobnym piórom głównych amerykańskich i angielskich producentów owego czasu. Pióra z koszulkami ze srebra lub 14-karatowego złota należały do najbardziej ekskluzywnych modeli tego wczesnego okresu.
W 1925 roku wypuszczono na rynek kolorowe pióra celuloidowe. Była to reakcja na pojawiające się na rynku włoskim pióra amerykańskie. Seria ta nosiła nazwę Internazionale i obejmowała modele o numerach 25, 30, 45 i 50. Ich cechą charakterystyczną był typowy dla art deco szeroki pierścień skuwki z geometrycznym motywem (Deco band). Ponadto występowały jeszcze dwa cienkie po obu stronach głównego.
W 1927 roku pojawia się pióro Duplex, przypominające swoim wyglądem pióro Duofold Parkera. Początkowo wykonywano je z ebonitu w kolorze coral red i czarnym. Gdy w 1929 roku zaczęto stosować celuloid, gama kolorów uległa znacznemu rozszerzeniu.
W 1929 roku firma, korzystając z pomocy zewnętrznych ekspertów, całkowicie zrekonstruowała proces produkcji i diametralnie zmieniła swoje podejście do handlu. Zdobyła nowe rynki zbytu w Szwajcarii, Hiszpanii i Polsce. Wykorzystując zaawansowane teorie marketingowe, zdywersyfikowała swoje cele, tak by dotrzeć do różnych segmentów rynku i była jedną z pierwszych firm, która oferowała pióro wieczne jako ekskluzywny upominek.
Około 1930 roku Aurora wprowadza dźwigienkowe, opływowe pióro Superba . Obecnie jest to jedno z najrzadszych piór tej firmy. Prawdopodobnie produkowano je przez krótki okres czasu i zastąpiono innymi modelami. Przypominało ono swoim wyglądem pióro Balance Sheaffer’a.
Po latach owocnej produkcji, choć pozostającej pod wpływem amerykańskich modeli, Aurora uzyskała spory udział w rynku włoskim. W 1930 roku pojawia się seria „Novum”. Oferowano modele fasetowane i owalne w bardzo szerokiej gamie kolorów.
Serię tę cechowały dwa nowe rozwiązania. Pierwsze to system napełniania. Było to połączenie systemu dźwigienkowego i przyciskowego (button filler). Na czubku korpusu znajdowała się dźwigienka, która naciskała na metalowy pasek znajdujący się wewnątrz korpusu pióra, a ten z kolei – na gumowy woreczek. Dźwigienka była połączona z tym paskiem poprzez zawiasy. Napełnienie pióra następowało poprzez podniesienie dźwigienki i naciśnięcie jej kciukiem, co oddziaływało na metalowy pasek wewnątrz korpusu. Dzięki takiej konstrukcji pióro nie musiało mieć tzw. ślepej skuwki (blind cap). Drugą nowością był tzw. bezpieczny klips. Instalowano go tylko w większych modelach. Zaciskał się on na zewnętrznej stronie kieszeni, zabezpieczając w ten sposób pióro przed wysunięciem się z niej. Zwolnienie zacisku następowało poprzez przesunięcie klipsa wzdłuż skuwki.
W latach 1931-31 Aurora podpisała porozumienie z francuską firmą Edacoto. Dotyczyło ono sprzedaży we Francji zestawu pióro i ołówek. Zestaw ten o nazwie Le Duo Moderne zwierał pióro Internationale i ołówek mechaniczny firmy Edacoto. Sukces temu przedsięwzięciu zapewniło połączenie dwu rozpoznawalnych i z dużym doświadczeniem firm: Aurory – w piórach i Edacoto – w ołówkach automatycznych. Aurora produkowała tez pióra dla Edacoto. Były to modele 42 i Internazionale. Od włoskiego ten ostatni różnił się tym, że miał dźwigienkowy system napełniania i 18-karatową stalówkę.
Cechą charakterystyczną Aurory była skłonność do produkowania piór o niezwykłych kształtach, kolorach i mechanizmach. Takim był model Asterope z 1934 roku. Było to pióro typu capless z systemem napełniania zastosowanym w modelu Novum. Gałka przesuwająca się wzdłuż korpusu pióra uchylała wieczko i umożliwiała wysunięcie się stalówki. Model ten cieszył się sporym powodzeniem.
Jednak historia tego pióra rozpoczyna się już w połowie lat 20-tych. Isaia Levi zarejestrował pierwszy patent na tzw. capless pen w 1924 roku, odnawiając go w 1925 roku. Początkowo pióro to miało dźwigienkę z boku korpusu, ale zarzucono to rozwiązanie na korzyść dźwigienki na jego czubku.
W 1935 roku w związku z zajęciem Abisynii, Aurora wyprodukowała pióro Etiopia. Było ono wykonane z białego błyszczącego celuloidu. Na jego skuwce wygrawerowano imperialnego rzymskiego orła. Było to pióro zakraplaczowe, do którego stosowano granulowany atrament.
W 1937 roku pojawia się pióro Optima. Jest ono podobne do wcześniejszego Internazionale. Jego skuwka ma również trzy pierścienie. I tak jak w tamtym – środkowy jest szeroki i z tym samym motywem geometrycznym. Różni je system napełniania. W Optimie jest to plunger filler.
W okresie II wojny światowej, gdy były trudności z pozyskaniem złota, firma opracowała nowy stop do produkcji stalówek o nazwie platiridio. W tym czasie produkowała też tańsze pióra z tłoczkowym systemem napełniania. Były to Selene i Olo. Także wtedy nastąpiło praktycznie całkowite zniszczenie fabryki i archiwów firmy. Ale już w 1947 roku wznowiono produkcję.
Powojenna moda pozostawała pod wpływem „Parkera 51”. Schowana stalówka, metalowy klips i jednokolorowy korpus wyznaczały trendy w tej branży. Aurora niemal natychmiast dostosowała się do tych zmian i w 1947 roku wprowadziła pióro, które stało się prawdopodobnie najsłynniejszym i najlepiej sprzedającym piórem włoskim. Było to „88”. Zaprojektowane przez projektanta przemysłowego Marcello Nizzoli, pióro to odniosło tak szybko sukces rynkowy, że nazwano je „Gloriosa 88”.
To nowe pióro miało tłoczkowy system napełniania. Korpus był wykonany z celuloidu i posiadał okienko kontroli poziomu atramentu. Natomiast jego czubek i sekcja były ebonitowe. Pióro było wyposażone w stalówki o 17 grubościach linii i dwóch stopniach elastyczności. Skuwka była wykonana z walcowanego złota (rolled gold) lub ze stopu niklu i srebra zwanego Nikargenta. W latach 80-tych wznowiono produkcję tego modelu.
W 1954 roku firma, w odpowiedzi na stale rosnący popyt na długopis, wprowadziła wersję pióra „88” na naboje o nazwie Duo Cart. Korpus tego pióra mógł pomieścić dwa takie naboje.
W 1960 roku firma została wykupiona przez rodzinę Verona. Nowa strategia polegała na utrzymaniu wysokiej jakości produktów i rozszerzeniu rynków zbytu. Rozbudowano dział sprzedaży i powiększono ofertę. Wprowadzono nowe modele: „98” (Magic Reserve) i Auretta. Pierwsze pióro – z 1963 roku – miało tłoczkowy system napełniania i mechanizm, który uwalniał zapasowe krople atramentu w momencie, gdy w piórze kończył się atrament. Drugie – z 1965 roku – było na naboje i produkowano je w wielu jaskrawych wersjach kolorystycznych. Było to typowo studenckie pióro. Jednak żadne z nich nie uzyskało popularności „88”-ki i „Duo Cart”. Długopis nadał przyciągał potencjalnych klientów.
W 1970 roku powstało pióro Hastil zaprojektowane przez słynnego architekta Marco Zanuso. Spotkało się ze sporym zainteresowaniem międzynarodowym. Miało ono klasyczny cylindryczny kształt. Korpus i skuwka były stalowe a system napełniania to naboje i tłoczek wymienny. Cechą charakterystyczną tego pióra był spływak o nazwie Idrograph. Miał on dwie kieszenie powietrzne. Pierwsza służyła do regulacji przepływu atramentu, druga – do zbierania jego nadwyżki. Dzięki temu rozwiązaniu uniemożliwiono jakikolwiek przypadkowy wyciek. Stalówka była wykonana z 14-karatowego białego złota, korespondując tym samym z kolorem korpusu. Również klips był wyjątkowy. Dostosowywał się do grubości tkaniny kieszeni, w której chowano pióro.
W 1982 roku pojawiło się pióro Marco Polo, podobne w stylu do pióra Hastil, oferowano w wielu wykończeniach m.in. platerowane złotem, sterling silver, vermeil (złoto na srebrze) i laka. Kolejne pióro w tym stylu to Magellano, nieco droższe, choć w podobnych wykończeniach. Oba były na naboje.
Następne pióro to Kona. I ono nie odbiegało zbytnio wyglądem od swoich poprzedników. Zaprojektował je Guigiaro, słynny stylista samochodowy. Było to pióro w stylu nieco neoklasycznym, o korpusie przypominającym kolumny doryckie. Jego system napełniania to naboje lub tłoczek wymienny. Występowało w dwóch wersjach. W pierwszej korpus i skuwkę wykonano ze stopu tytanu i złota, w drugiej – na metalowe podłoże kładziono czerwoną lakę chińską lub czarny mat. Oprócz pióra oferowano również długopis i pióro kulkowe.
Wraz z pojawieniem się pióra „88” w latach 80-tych został zapoczątkowany nowy okres w historii firmy. Oferowano je w dwóch wersjach: dużej i mniejszej. Duża miała tłoczkowy system napełniania i dodatkowy zbiornik na atrament. Pozwalał on na zapisanie jeszcze jednej kartki po wykorzystaniu atramentu ze zbiornika podstawowego. Pióro to cechuje doskonałe wykonanie. Jest wyposażone w 14-karatową stalówkę. Wersja mniejsza jest na naboje lub tłoczek wymienny.
W 1992 roku Aurora wypuściła na rynek nową serię piór „Optima”. Swoim stylem nawiązuje ona do tych z lat 30-tych. Wykonane z celuloidu i z tłoczkowym systemem napełniania. Skuwka tego pióra ma szeroki pierścień z motywem geometrycznym (Deco band).
Firma ma już 95 lat i nadal produkuje doskonałej jakości instrumenty piśmienne. Obecnie kierują ją Franco Verona.
Źródło:
Andreas Lambrou, Fountain Pens of the World
Letizia Jacopini, The History of the Italian Fountain Pen
Encyklopedia piór wiecznych 